တစ္ခါက ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ဆီသို႕ ဒကာႏွစ္ေယာက္ ဆိုင္ကယ္ျဖင့္ေရာက္လာေလ၏။
ဆရာေတာ္ကို ရိုေသစြာရွိခိုးၿပီး - - -
`` ဆရာေတာ္ဘုရား ၊ မနက္ျဖန္ နံနက္ (၆) နာရီအခ်ိန္ . . . . . . . .တို႔အိမ္ကဆြမ္းကပ္ လာပင့္တာပါဘုရား´´
`` ေအာ္. . . . ဒကာႀကီး သံဃာဘယ္ႏွစ္ပါးလဲ´´
``တင္းပါ့ဘုရား၊ ငါးပါးပါဘုရား´´
``ဘာအတြက္ ဆြမ္းကပ္တာလဲ´´
``အႏၱရာယ္ကင္းပါဘုရား ၊ ေနာက္ၿပီး အစြဲခြ်တ္တဲ့တရားလဲေဟာေပးပါဘုရား´´
``ဘယ္လိုျဖစ္လို႕လဲ ဒကာေတာ္ ၊ ေျပာျပစမ္းပါဦး´´
``မွန္ပါ့ ဆရာေတာ္ ၊ သူတို႔အယူအဆကေတာ့ - - -
`ေသ စံု ၊ ရွင္ မ´ ပါဘုရား´´
``ေဟ့ ၊ ဘယ္လို ဘုန္းဘုန္းကိုနားလည္ေအာင္ေျပာစမ္း´´
``တင္းပါ့ဘုရား ၊ ဒီလိုပါဘုရား ၊
နာေရးအတြက္ဆိုရင္ ဘုန္းႀကီးကို စံုဂဏန္းက်ေအာင္ပင့္ရတာပါဘုရား ၊
သာေရး (အလွဴ စသည္။ နာေရးမွအပ) ဆိုရင္ မဂဏန္းက်ေအာင္ ပင့္ရတာကို ေျပာတာပါဘုရား´´
ေအာ္ လူေတြ လူေတြ ဘာသာေရးကိုလဲ မသိ ၊ ေလ့လဲမေလ့လာ ၊
ရဟန္းသံဃာကိုေတာင္မွ ေကာင္းေကာင္းမၾကည္ညိဳတတ္ေသးပါလား ၊
ဒီလိုဆို ဒို႔ေတာရြာေတြမွာ သာသနာအေတာ္အားနည္းေနေသးတာဘဲ၊
သူတို႔လွဴတဲ့ ပစၥယဒါန(ပစၥည္းေလးပါး) ကိုသာ ငါတို႔ရဟန္းေတြသံုးေဆာင္ေနရေသးတာပါလား၊
ဒို႕မ်ားေပးတဲ့ ဓမၼဒါန ေတြကိုေတာ့ သူတို႕မသံုးေဆာင္ရေသးဘူးပဲ ၊
အင္း - - - ဆက္ႀကိဳးစားရဦးမွာေပါ့ေလ - - - -
တာ၀န္သိသူမွာ တာ၀န္ရွိပါသည္။
တာ၀န္ရွိသူမွာ တာ၀န္ပိပါသည္။
(ေထရ၀ါဒသာသနာေတာ္ပ်ံ႕ပြားေစျခင္းကိုရည္ရြယ္ပါသည္။)
No comments:
Post a Comment