တစ္ခါတုန္းက တရားေဟာရာမွာ အလြန္ေကာင္းတဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါးရွိသတဲ့။
တစ္ေန႕ ေတာ့ တရားပြဲ တစ္ပြဲမွာ မိဘေမတၱာ အေၾကာင္းေဟာပါတယ္။
တရားနာပရိသတ္ မ်ားကလဲ စူးစူးစုိက္စိုက္နာ ၾကပါတယ္ ။ ဆရာေတာ္ က ေနာက္ပိုင္းမင္းသားႀကီး ပမာအစြဲအငင္ေကာင္းေကာင္း အသံသာသာနဲ႕ ေဟာေတာ့ တစ္ခ်ဳိ႕ တရားနာပရိသတ္မ်ား စ်ာန္၀င္ၿပီး မ်က္ရည္မ်ားေတာင္ က်တဲ့လူေတြရွိပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႕ တရားပြဲၿပီးလို တရားနာပရိသတ္မ်ား ျပန္သြားၾကတဲ့အခါ ဒကာမႀကီးတစ္ေယာက္က ဓမၼာရံုနားမွာ ၀ဲလည္၀ဲလည္နဲ႕ မ်က္ႏွာမွာလဲ မ်က္ရည္ေတြထြက္က်ေနပါတယ္။
အဲဒါကို တရားေဟာဆရာေတာ္က ျမင္ေတာ့ အားေပးႏွစ္သိမ့္တဲ့သေဘာနဲ႕ အနားသြားၿပီ -- -- --
``ေအာ္ ဒကာမႀကီးကလဲ ၀မ္းနည္းတတ္လိုက္တာ၊ ဒီလိုမွန္းသိရင္ ဘုန္းႀကီး နည္းနည္း ေလွ်ာ့ေဟာပါတယ္ ၊ မငိုပါနဲ႕ဒကာမႀကီးရယ္ ၊ တိတ္ တိတ္ ၊ ကဲ ကဲ အိမ္ျပန္ေတာ့ေလ ။ မိုးခ်ဳပ္ေနၿပီ ´´ဆိုၿပီး ဆရာေတာ္က အားေပးရွာသတဲ့။။
အဲဒီေတာ့ ဒကာမႀကီးက ျပန္ေျပာလိုက္တာက -- -- - - -
``သူမ်ားမွ ဖိနပ္ေပ်ာက္လို႔ ငိုပါတယ္ဆိုမွ ဒီကိုယ္ေတာ္ကတစ္မ်ဳိး ´´ တဲ့
No comments:
Post a Comment