ရရွိပိုင္ဆိုင္ထားေသာ ဘ၀ကို တန္ဘိုးရွိေအာင္ ခံစားမႈျဖင့္ ေက်ာ္လြန္ျဖတ္သန္းခဲ့ေသာ
လူသားတို႕သည္ ဘ၀၏အဓိပၸါယ္ကိုေဖာ္ေဆာင္ရာတြင္ မိမိပတ္၀န္းက်င္မွာေတြ႕ႀကံဳခံစား
ရေသာ သာမန္ေလာက ေတြ႕ႀကံဳမႈတို႕ကိုသာ ဦးစားေပးျခင္းျဖင့္ ေျပာဆိုေလ့ရွိၾကေလ၏။
ခံစားပိုင္ခြင့္ (သို႔ ) သံုးစြဲႏိုင္မႈပမာဏသည္ ဘ၀၏သရုပ္ကိုေဖာ္ေဆာင္ရာတြင္ အဓိက
ဇာတ္ေဆာင္အျဖစ္ ေနရာယူခဲ့သည္မွာ ဘယ္ေခတ္ကာလ ဘယ္အခ်ိန္က စတင္ခဲ့သည္
ကိုေတာ့ မေျပာျပတတ္ေပ။
လက္ရွိအေနထားမွာေတာ့ ထိုအရာသည္ တိုင္းတာမႈတစ္ခု၏သရုပ္ေဆာင္အျဖစ္ ေနရာ
ယူထားသည္မွာ အေသအခ်ာပင္ျဖစ္ပါသည္။
ေခတ္ကာလ၏ ေနရာခ်ထားမႈေအာက္မွာ ဦးစားေပးျခင္းခံရသည္ကေတာ့ `ခံစားမႈၿပိဳင္ဆိုင္ျခင္း´ ပင္ျဖစ္၏။ တစ္နည္းဆိုရေသာ္ ခံစားမႈအမ်ားစုသည္ မိမိတို႕
ပိုင္ဆိုင္ထားေသာ သက္မဲ့မ်ားမွေပးထားသည့္ ရလာဒ္မ်ားပင္ျဖစ္ေလ၏။ ထိုအရာမ်ားသည္
တစ္ျခားမဟုတ္ ပကာသနမက္ေမာသူမ်ား၏ ဂုဏ္ျဒဗ္တစ္ခုဟုသာ ေကာက္ခ်က္ခ်မိပါသည္။
ခံစားမႈအရွိန္ကို ျမွင့္တင္ေပးႏိုင္သေလာက္ ပတ္၀န္းက်င္၏ အထင္ႀကီးေလးစားမႈကို ခံရၿမဲ
ျဖစ္၏။ ဥပမာအားျဖင့္ဆိုရေသာ္ - အေကာင္းစားေနာက္ဆံုးေပၚကားကိုစီး ၊ တိုက္တာ
ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ေန ၊ ေငြမ်ားမ်ားသံုးႏိုင္ၿပီး ကာမစည္းစိမ္ယစ္ေနသူတို႕ကို ခ်ိန္ထိုးၾကည့္
ျခင္းအားျဖင့္ သိသာထင္ရွားလွေပ၏။
သို႕ေသာ္ - ခံစားျခင္းသေဘာ၏ ေနာက္ဆံုးပန္းတိုင္မွာ ကုန္ဆံုးျခင္း ကုန္ခမ္းသြားျခင္း ဟု
သတိထားမိသူ သတိမူသူမ်ားရွားပါးေနေသးသည္သာ။ ထုိကုန္ဆံုးသြားေသာ ခံစားမႈ၏
အရင္ခံအေၾကာင္းမွာ ရွာေဖြစုေဆာင္းရမႈ ဒုကၡမွ တစ္ပါးအျခားမရွိေပ။
ေလာကႀကီးတြင္ ျဖစ္တတ္ေသာ သဘာ၀ တစ္ခုမွာ ရွာေဖြမႈထက္ ခံစားမႈကို ဦးစားေပးတတ္
ျခင္းသာျဖစ္၏။
ထိုအေၾကာင္းကို ေဒသနာတစ္ခုႏွင့္တိုက္ဆိုင္ၾကည့္ၾကပါစို႕။
တစ္ခုေသာေန႕၏ နံနက္ခင္းတြင္ သာ၀တိၳၿမိဳ႕ရွိ မိဂါရသူေ႒းႀကီးသည္ ႏို႔ဃနာထမင္းစားေန
ေသာအခါ ေခြ်းမျဖစ္သူ ၀ိသာခါသည္ ထမင္း၀ိုင္းေဘးမွေနလွ်က္ ယပ္ခပ္ေပးေနေလ၏။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ရဟန္းေတာ္တစ္ပါး ဆြမ္းခံၾကြလာသည္ကို သူေ႒းႀကီးျမင္ပါလွ်က္ႏွင့္ မျမင္
ေယာင္ဟန္ေဆာင္ၿပီး စားၿမဲတိုင္းစားေနေတာ့၏။ ထိုအခါ ၀ိသာခါမွာ မေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ --
``အရွင္ဘုရား ၊ ယေန႔ ကန္ေတာ့ဆြမ္းပါဘုရား ၊ တပည့္ေတာ္ ေယာကၡမႀကီးက အေဟာင္း
ေတြကို စားသံုးေနတာပါဘုရား´´ေလွ်ာက္တင္ခ့ဲဘူးပါသည္။
ထိုအေဟာင္းဆိုသည္မွာ ယမန္ေန႔က လက္က်န္ျဖစ္ေသာ အစားအစာကို ဆိုလိုသည္မဟုတ္။
အတိတ္ဘ၀က ျပဳခဲ့သည့္ ကုသိုလ္ကံ၏ အက်ဳိး၀ိပါက္ကိုသာ ခံစားေနၿပီး ေနာက္ထပ္ျဖစ္
ေသာ ကုသိုလ္ကို ( သို႔ ) ခံစားရေၾကာင္း အေၾကာင္းကံ ကို ထပ္မံမဆည္းပူးျခင္းကိုဆိုရင္း
ျဖစ္၏။
သို႕အတြက္ေၾကာင့္ ယေန႔ေခတ္မ်က္ေလာက္ေလာကႀကီးတြင္ ထိုကဲ့သို႔ အသစ္ကံမဆည္းပူး
ပါဘဲႏွင့္ အေဟာင္းကိုခ်ည္းသာ စားသံုးေနၾကသူမ်ားသတိထားသင့္ေသာ အေၾကာင္းတရား
တစ္ခုျဖစ္သည္ကို တင္ျပလိုရင္ျဖစ္ပါသည္။
ကံအသစ္ကို ဆည္းပူးသူ ျဖည့္ဆည္းသူ နည္းပါးသေလာက္ ရရွိထားေသာ ကံအက်ဳိးကို
ခံစားေနသူတို႕သာ မ်ားျပားေနသည္မွာထင္ရွားလွေပ၏။ ခံစားရံုႏွင့္မၿပီးေပ ၿပိဳင္ဆိုင္မႈမ်ား
လည္းတိုးလာေနေသာေၾကာင့္ ထိုခံစားမႈကိုပင္ တိုင္းတာစရာတစ္ခု အျဖစ္သတ္မွတ္ထား
သည္မွာထင္ရွားသိသာေလ၏။
ဘ၀မွာ ရွင္သန္ေနေသာလူသားတိုင္း အေဟာင္းစားရံုႏွင့္ ေက်နပ္ေနမည္ဆိုရင္ ၿပိဳင္ဆိုင္မႈ
မ်ားၾကားတြင္ ထာ၀စဥ္ ရႈံးနိမ့္သြားႏိုင္သျဖင့္ အသစ္ျဖစ္ေသာ အေၾကာင္းကံတို႕ကိုလည္း
ထပ္မံျပဳလုပ္သင့္ပါေၾကာင္း အသိေပးေရးသားတင္ျပလိုက္ပါသည္။
No comments:
Post a Comment